Hiç bitip tükendiğinizi hissedip,her şeyi bırakıp gitmeyi düşündünüz mü?Hani adına tükenmişlik sendromu denen hastalık var ya,ondan bahsediyorum.Bazen,son damla deriz ya tek bir cümle ya da olay bir bitişi belirliye biliyor.Elinizi, kolunuzu kaldıracak mecal, dayanacak güç,söyleyecek söz,her şey ama her şey adeta sizi terk edebiliyor.İnsan kendini yorgun,uzak ve kimsesiz hissedebiliyor.Bir bataklık insanı içine doğru çekiyor ve filmlerde ki gibi debelendikçe daha fazla batıyor insan.
Dibe vurmak diye bir deyim vardır,aynı öyle.Ya dipte kalıp,kaybolacak insan ya da,yüksekten denize atlayan insan misali dibe vurup tekrar deniz yüzeyine doğru kendini süratle iterek tekrardan nefes almaya başlayacak.Tabii bazen bu yüzeye çıkmalar pek kolay olmuyor.İnsanın çok çaba sarf etmesi gerekebiliyor ya da tıbbi destek alması.Bu arada insanın en çok aradığı bir dost,ama gerçek,kişilikli ve insanın kendine gelmesini sağlayacak kadar kuvvetli.Aşama,aşama bu zorlu günlerin sonunda her şeyin yoluna girdiğini görmek,tekrar yaşamın kargaşasına karışmak,yaşamı hissetmek çok,çok güzel.
Sevgiyle kalın....
