Ne çabuk geçti hafta sonu,ne dinlenebildim,ne de gezebildim..Evde ki işlerden başımı kaldıramadım,çocuk ateşlendi,aile ziyaretleri bitmek bilmedi,hava zaten çalışandan yana değildir,bütün hafta güzel olan hava ne hikmetse cuma gününden bozmaya başlar, yine aynı şey oldu.Evde olunca beklemediğimiz misafirler geldi,çocukların gürültüsü,yemek patırtısı derken geçti gitti zaman.Pazar günü bir yerlerde keyif yapalım dedik,amanın bir kalabalık ne
oturduğumuzdan,ne yediğimizden bir şey anladık bir de tonla para verdik,trafik işin en korkunç yanı,saatlerce yolda kaldık.hafta sonu süperdi ama çok yorulmuşum,biraz içkiyi de kaçırmışım,kafam kazan gibi hele midem onu hiç sorma...
Pazartesi gününün ilk konuları hafta sonu ile ilgilidir hep.Ama ne evde kalan,ne de dışarıda
olan mutludur.Zaten günlerden pazartesidir ve bir şekilde herkesin siniri burnundadır,hafta
sonu manasızca geçip gitmiştir işte ve cumartesiye 5 iş günü vardır daha ..
Acaba haftaya Ayşe'lere gitsek mi?Ne zamandır çağrıyor ama araya annemleri sıkıştırmak lazım,gitmezsek olmaz şimdi.Annemde şimdi teyzen hasta uğra diye tutturur.Yoksa cumartesi güzel bir jazz konseri var,ona bilet mi alsam?Tuğçe'leri arayıp çağırsam mı,bilemedim..Ya da
biraz daha düşüneyim..Belki iş çıkışı bir şeyler yaparız.Pazar günü arabayla belki bir yerlere
kaçarız.
Yukarıda yazılanlar her pazartesi konuşulan ve düşünülenlerin bir kısmı.Pazartesi sendromları
ve hafta sonu programları..Halbuki kendimizi biraz hayatın akışına bıraksak,program,plan yapmadan yaşasak,pazartesi günlerini de diğer günler gibi kabul etsek,sendrom diye kendimize eziyet etmesek daha mutlu olmaz mıyız??............
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder