Sabah, saat çaldığında sanki nedense mutlu uyandım,gözlerimi kırpıştırdım bu mutluluğun sebebi
gördüğüm bir rüyamı acaba dedim,ama rüya görsem hatırlardım diye düşündüm.Şaşkın ve mutlu
giyindim,ve aceleyle işe doğru yola çıktım.Ofistekilerle günaydınlaşma seremonisinde arkadaşlar
mutlu görünüyorsun,dudaklarında gülümseme asılı kalmış ne iş dediler?Daha çok gülümsedim.
ama mutlu olduğumu,nazara gelir diye söylemedim.Mutluluğu bulmuşken kaybederim diye korktum mu acaba bilemedim.Masamda ufak bir dağ gibi duran dosyalara,cevap yazılacak maillere,
düzenlenecek yığınlara tekrar tekrar baktım,strese girmem,suratımı sallandırarak söylenmem
gerekirken; kendimi bu senin işin başla bakalım,halledebilirsin derken buldum.Bu sakinliğim ve
mutlu sessizliğim gün boyu devam etmiş olmalı ki, ekip arkadaşlarımın bana bakıp fısıldaştıklarına
şahit oldum ve bu bana çok komik geldi.Mutlu gözüken ve gülümseyen bir insan başkalarına niye
tuhaf gelir acaba bilmem ya da bilirim suratsız,stresli,mutsuz insan kalabalığının olduğu dünyada
insanın kendini mutlu hissetmesi,başkaları tarafından anormallik gibi gözüküyor galiba?
Dudaklarımda ki gülümseme daha da yayıldı ve içimdeki mutluluk perime teşekkür ettim.
Sevgiyle kalın.....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder